Acılara serildi hüzünler. Hemde öyleki can ciğer dayanmaz oldu.
Gidenemi yansam kalanamı diyemiyor bile dil.
Ne susabiliyorsun ne konuşsan çare bulursun. Öyle bir yıkıldıkki milletçe, öyle bir enkazdayızki topyekün.
Nasıl diner bu acılar, onca insan neye nasıl sarılır hayata tutunabilmek için bilmiyoruz.
İnsan kırımı sanki. Ecel diyesimde oluyor bazen ama , işte o amalar değilmi kahreden.
Neden ?
Neden be insanoğlu. Altı üstü sende giymeyecekmisin o kefeni. Bak kefensiz bıraktın 10 ilde kimbilir kaç bin kişiyi. Kalanların yüreklerindeki ömürlük kefeni de ayrı elbet.
Altı üstü biraz demir biraz çimento, biraz doğru zemindi gereken. Neyin hırsı? neyin körlüğüydü seni bu hale getiren.
Şükürki ne güzel milletiz. Şükürki dünyada hala güzel insanlar var. Acıyı paylaşıp tek yürek olabildiğimiz.
Hep güzelliğe dair yazardımya. Şimdi diyorumki güzelde gitmek lazımdı şu fani yerden. Ve güzel anımsanmaktı gereken.
Güzel gidemedi giden. Güzel anılmayacak sebep olan.
Şimdi kimbilir kaç hayat, kaç aile, kaç çocuk, kaç anne baba, kardeş yerle yeksan.
İçimi susturamadığım bir duam var hep, şu günlerde dahada çoğalan dilimde. Allah bayrağımızdan vatanımızdan mahrum etmesin. Ezan sesi dinmesin.
Ölüm dediğin ecel kapıyı çaldığında, Allah şahadetsiz almasın. İki gün yatak, üçüncü gün toprak der büyüklerimiz. Helalleşerek gitmeyi nasip etsin Yaradan.
Birilerinin ihmaliyle değil. Vakti zamanı geldi diye.
Kalanımızda ne mi yapalım?
İnsan olalım.
Yorum Yazın